Paul Muldoon
Ma
Paul Muldoon
Op ou foto’s lyk sy boekerig waar sy sit
onder ’n wilger. Ek neem aan dis ’n kroket-
veld. Sy lees hardop, ongetwyfeld uit Rupert Brooke.
Die maand is altyd Mei of Junie.
Of met die vreemdeling op die motorfiets.
Nie my pa nie, nee. Dié een is die ene borselkop
en gepoleerde geelkoper knope.
Dalk ’n Amerikaanse soldaat.
En die
volmaan
wat wieg oor Keenaghan, die boorde en die inmaakfabriek,
dun uit tot ’n laaste geel vlasvink, en verdwyn.
Die bure kom bymekaar, die hele Keenaghan en Collegelands,
vir ’n storievertellery. Ou myners van Coalisland
wat in die grond in gaan, swaai, uit vrees vir die gas,
die sagte vlam van ’n kanarie.
[Uit:
Poems 1968-1998, Farrar, Straus &
Giroux. P. 48-49]
[Vertaal
deur Johann de Lange]
