Richie McCaffery - Die leie

My Oumagrootjie het ’n tyd herroep
toe sy as skoolmeisie geskryf het op leie
en met ’n eenvoudige vee van ’n klam lap
het beskawings geval, tale tot stof geword.

Die dak van haar laaste huis was ’n lesuur vol
van leie, goue medaljes van ligeen,
mos soos sybokhaar, en die eindelose reën
jaar na jaar wat herinnerings uitgewis het.


[Vertaal deur Johann de Lange]

Richie McCaffery - Die orrel

Richie McCaffery (1986 - )

Sondae loei die orrel
soos ’n groot gestrande walvis.

Mense vat sy vet om lampe

binne hulleself aan te steek.

Iets het gesterf in groot pyn

maar dis nie vir my om te sê wat.

Die deure gaan oop, lig stroom in

en meteens verdrink ons almal.

(Vertaal deur Johann de Lange)

Richie McCaffery - Tollende borde

Richie McCaffery (1986 - )

My ma was so verskrik as kwik,
dol soos ’n Disraeli keilhoed
waarbinne ’n gipswit konyn wegkruip.

Sy’t op ’n keer vertel, die mout het gepraat, 
ek is nie haar eersgebore seun nie,
daar was seminale sopies.

Sy’t gesê om te verwag 
is baie soos om ’n bord van beenporselein
te laat tol op die dunste steel binne jou.

Breekskade is onvermydelik.
Dit is ’n kwessie van watter stuk
ongeskonde gaan val om al in die rondte

op die hardehoutvloer te rol, die rand wat lui 
en grens. My suster is ’n wilde vuurproef,
’n ambagsman se veelkleurige bord

steeds aan’t tol. Ek is ’n wit kantien-
piering, gereed om getaan te word met tee
wat mors. ’n Bakhand vir stortsels.

(Vertaal deur Johann de Lange)

Richie McCaffery - Swartbord by St. Cuthbert

Richie McCaffery (1986 - )

In die kryt-geut onder die swartbord

is lesse afgestof en lank reeds vergete.

Die onderwyser kras nogeens voort

en krap op die donker tabula rasa

die waarhede tot dusver oor God en rekene

met die uitwisbare wit van skulpfossiele.

(Vertaal deur Johann de Lange)

Richie McCaffery - Aankoms

Richie McCaffery (1986 - )

Toe my ma arriveer

wou niemand vir haar teken nie,

buite gelos soos ’n pakkie

op ’n vreemdeling se drumpel.

Geboorte-bondel, ongewenste aflewering,

toegedraai in ’n linnesak

gestempel Tate & Lyle Sugar

sewe pond te swaar.

Geen roerbeeld nie, net reënwolke,

haar lippe saffierblou,

verkrimpte longe soos aarbeie

vol longontsteking.

(Vertaal deur Johann de Lange)