Ruth L. Schwartz
O God, fok my
Ruth L. Schwartz
Fok my, o God, met gewone dinge,
die dinge in hierdie wêreld wat U die liefste het –
soos bome in die lente, wat hulleself ontbloot,
glimpse van blaarknoppe wys so ferm en geswolle
dat ek wil hulle in my mond wil neem.
Van bome gepraat, fok my met voëls,
sê maar, ’n enorme skor kraai,
trots soos ’n man met sy hand in sy onderbroek,
en dan ’n spreeu, intiem, bruin,
diskreet en omsigtig soos ’n bywyf.
Fok my met my kombuiskraan, druppend
soos ’n nimfomaniak,
die heelnag deur, voller en voller,
tot dit by die borde in die wasbak oorloop –
en met die buurman onder my se stofsuier,
daardie groot suigende lawaaierige draak
wat alles wat vuil is laat skoonkom.
Fok my met ontbyt, met Engelse roosterkoekies,
die gees van die deeg opgewerk
met 'n bruin kors, deurgloei van gebotter wees.
Fok my met lemoensap,
die gekonsentreerde soetheid daarvan,
wat die mond verruk soos somer,
en soet skuimvlokkies agterlaat soos spoeg
aan die binnekant van die glas.
Fok my met koffie, sterk en warm,
en dan met room by die koffie gevoeg,
wat blom soos sampioenwolke,
en oopgaan soos valskerms.
Fok my met die tikkende
horlosie, wat die tikkende
bom is, wat die tikkende hart is –
die hart wat ons hoor in die eerste maande,
in die oorspronklike naaktheid,
voordat ons jillende gebore word.
Fok my met die ongewaste lepel
trots met sy koffievlek –
die vae draaikolk van ’n bruikbare lewe
saamgespoel in die middel, rond soos ’n wêreld.
[Vertaal deur Johann de Lange]
