Saturday, June 25, 2016

In Memoriam: Adam Small (1936 – 2016)


Vir die meeste van my generasie was die gedigte van Adam Small op skool die eerste kennismaak met bruin Afrikaans. As ek aan hom dink dan hoor ek immer daardie effens navrante klank in die stemme van sy sprekers. Wat kon verval het in bitterheid en woede het hy getemper met humor en wysheid, en teregwysing. 

Die toekenning van die Hertzog prys aan hom het ’n laakbare oorsig reggestel, maar sy hertoetrede tot die literêre toneel het vir my iets van ’n Rip van Winkel-kwaliteit gehad: dinge het geweldig baie verander in die lang seisoen van sy swye. Sy opkoms vir Afrikaans, sy liefde vir Van Wyk Louw en Opperman, was deel van ’n intellektuele soort bestaan wat verby is, & hy is deur van die jonger bruin skrywers aangeval. Steeds het hy nie bitter geraak nie, maar met optredes, voorlesings, en e-pos korrespondensie bly uitreik na mede-skrywers.

In ‘n vroeë &-pos vra hy, “noem my asseblief Adam”, ‘n versoek waaraan ek nie gehoor kon gee nie, maar vergun my om nóú, uiteindelik, te sê, “Wel te ruste, Adam.”

Adam Small in Distrik Ses

Johann de Lange
25 Junie 2016