Die Belvédère torso
Die lywe van woorde
Words are so erotic, they never tire of their coupling.
Stanley Kunitz
Vroeg reeds voor ek woorde gehad het vir dinge
het ek taal aan die lyf gevoel & in die monde van vreemdes.
Immer gereed is ek naskool deur onderwysers afgetos,
ek het my warm kollekte in die palms van predikante gestort,
is afgesuig deur dokters & polisiemanne in uniform
in geparkeerde motors, & kapelane bedag daarop
om die Heilige Vlees te vang in ’n kondoom;
in skoolbadkamers, & later in saunas & storte by die gym,
het ek toegewyd aan sekere spiergroepe gewerk.
Op Voortrekkerkampe, skoolkampe, & kerkkampe immer jags,
is ek geskommel onder brûe, onder sterlig & skade,
onder bome, onder stukkende straatlampe
& op verlate tennisbane snags (die telling altyd zero-stroop).
Met die geur van sonneskyn & chloor is ek uitgehelp
onder die blou waters van openbare swembaddens –
plesierig die wit gedagtewolkies wat woordeloos wegdryf . . .
Prys openbare vervoer, & die steelse handgrepe aangeleer
agterin skoolbusse, of die beknopte toilette van oorvol skool-
vakansietreine, & prys spitsverkeer waar my mielie
gerol is deur aantreklike, vreemde tongvalle op deurtog,
deur digters & arbeiders met growwe hande,
& deur studente met sagte palms & beurse & baie tyd.
Prys die behendige vingers van haarkappers,
van kantoorwerkers in hysbakke, oorvol parkades
of roekeloos die dakke van wolkekrabbers.
Ek het my laat vang deur ooms in vrugteboorde,
& nefies in plaasdamme, deur atlete, spiesgooiers
& rugbyspelers in nagtelike koshuiskamers,
in leë skoolsale & op laatnagpawiljoene.
Ek onthou stasietoilette met ou ooms
& die sterk reuk van pis & Jeyes fluid,
& die twee str8 pelle lus vir mekaar
maar ek moes middelman tussen hulle lê
& hulle hande op mekaar se lywe hou & op my,
ek onthou die doofstom mechanic met ’n voël
deur Michelangelo, wat altyd duim na bo beduie het
as hy reg is om te kom, & die bukserige vlieënier
met die bierblikdik piel (goddank ’n bottom)
wat ek op die lugmagbasis se landingstrook genaai het,
& al die kreatiewe sessies foonseks Sondagoggende
met ’n lugmagkaptein alleen aan diens in die vlugtoring;
al die soldate op tjie-tjie-enkelbeddens in weermagbarakke,
of op die koel gras tussen die nagbome van die Uniegebou.
Ek onthou die onderwyser wat Saterdagoggende klokslag
gekom het vir ’n pak slae met sy eie rottang,
die rooi riwwe op sy boude, die afdrukke van my hand.
My riem is geruk by tallose piskrippe deur koorsige hande
van alle kleure, oriëntasies, oortuigings & verál tegnieke
terwyl ek kennis geneem het van die wit hiërogliewe & simbole
wat ons vryhand geskryf het teen aluminium & porselein
& wat weggespoel is totdat net herinnerings oorgebly het.
Op Vadersdag is ek in die begraafplaas afgesuig
deur ’n blommeverkoper, met ’n bos blomme in my hand
want ek kon nie my pa se graf opspoor nie.
In die winter het ek snags langs die Liesbeek
studente met koue hande weggehelp, gefrustreer
na ’n date met ’n meisie wat haarself wil spaar,
skaam oor hulle nood, & wat soms saam is huis toe
waar ons met hande oorkruis mekaar uitgehelp het
terwyl ons lê & porno kyk –
& soms, net soms, was daar epifaniese oomblikke
wat gekom het deur ’n gloriegat,
waar ’n spoeggladde palm, of ’n warm mond,
of ’n tong die onsegbare gesê kon kry
in die vlesige samekoms van ’n driftong.
(c) Johann de Lange
