Saturday, October 22, 2011

Conrad Aiken - Preludes vir Memnon: LVI





Preludes vir Memnon
Conrad Aiken

LVI
Rimbaud & Verlaine, ’n kosbare digterspaar,
Beide geniaal (maar wat is genialiteit?) speel
Skaak op ’n marmertafel by ’n herberg
Met kastaiingbloeisels wat val in blonde bier
& op hulle hare en tussen die ridder & biskop –
Geblokte sonlig tussen hulle op die skaakbord
Vlieswolke in die hemel, & ’n gejil van musiek
Ingewaai van die leerbeslane deur van Sint Sulpice –

Bespreek, tussen skuiwe, jambe & spondee
Anakoloet & die oop vokaal
God die groot pou met sy pou-engele
& sy aanhanklike poue die blink sterre:
Ontken ook die noodlot soos Plato dit verkies het,
Of Sofokles, wat gehaat & bewonder het,
Of Sokrates, wat bemin het & geamuseerd was:

Verlaine sit sy pion neer op ’n blaar
& sluit sy lang oë, wat oneerlik was,
& sê “Rimbaud, daar is net een ding om te doen:
Ons moet retoriek vat & sy nek omdraai!...”
Rimbaud dink ernstig na, skuif sy Koningin;
& vat homself dan weg na Timboektoe

& Verlaine dood, – met al sy jaspis & ligperse;
& Rimbaud dood in Marseilles met ’n visie,
Sy been geamputeer, soos eens vantevore sy hart;
& alles gerapporteer deur ’n latere lakei,
Wie se deug sy laksheid met tyd was.

Laat ons die aand beskryf soos dit is: –
Die sterre geneë in die hemel soos hulle is:
Verlaine & Shakespeare verrot, waar hulle vrot,
Rimbaud onthou, & te gou al weer vergeet;

Orde in alle dinge, logika in die donker;
Orde in die atoom & die vonk;
Tyd in die hart & volgorde in die brein –

Hulle wat Rimbaud vernietig & Verlaine bedrieg het.
& laat ons godheid aan die nek beetkry –

En dit verwurg, & daarmee saam, retoriek.


[Vertaal deur Johann de Lange]