Günter Grass
Oorlog ter see
Günther Grass
’n Amerikaanse vliegdekskip
en ’n Gotiese katedraal
het mekaar gelyktydig gesink
in die middel van die Stille Oseaan.
Tot op die laaste
het die jong onderpastoor die orrel gespeel.
Nou hang vliegtuie en engele in die lug
met nêrens om te land.
[Vertaling deur Johann de Lange]
Miroslav Holub
Die onderrig van die Meester
Miroslav Holub
Hy het gepraat
en die klere van die boetelinge
het swanger op die grond geval.
Dit was die Keisersnee van denke,
fluweelpoppe is gebore, jubelend.
Dit was ’n profiel van Alleman,
geknip uit swart papier.
Liewenheersbesies het onder ons vingernaels uitgekruip.
Trompette is gehoor op die mure van Jerigo.
Ons gene het gesis.
Dit was groots, terwyl hy gepraat het.
Dis net dat ek nie kan onthou
waaroor hy gepraat het nie.
(na die vertaling van David Young & Miroslav Holub)
Martín Espada
Die republiek van poësie
vir Chili
In die republiek van poësie,
ry ’n trein vol digters
suid in die reën
soos pruimbome wieg
en perde opskop in die lug,
en dorpsorkeste
in die straat af marsjeer
met trompette, met hardebolkeile,
gevolg deur die president
van die republiek
wat elke hand skud.
In die republiek van poësie,
druk priesters verse oor die nag
op dose kloostersjokolade,
kombuise in restaurante
gebruik odes vir resepte
van aal tot artisjok,
en digters eet gratis.
In die republiek van poësie,
lees digters vir bobbejane
by die dieretuin, en al die primate,
die digters soos die bobbejane, skree van vreugde.
In die republiek van poësie,
huur digters ’n helikopter
om die nasionale paleis te bombardeer
met gedigte op boekmerke,
en almal in die binnehof
storm om ’n gedig te gryp
wat uit die lug fladder,
verblind deur trane.
In die republiek van poësie,
sal die wag by die lughawe
jou nie toelaat om die land te verlaat nie
totdat jy ’n gedig vir haar voordra
en sy antwoord Aah! Lieflik.
[Vertaal deur Johann de Lange]
Martín Espada
Swart eilande
vir Darío
By Isla Negra,
tussen Neruda se graf
en die anker in die tuin,
het’n man met klipkapperhande
sy seun van vyf opgetel
sodat die seun se oë myne kon deursoek.
Die seun se oë was swart olywe.
Seun, het die pa gesê, dié is ’n digter,
soos Pablo Neruda.
Die seun se oë was swart glas.
My seun se naam is Darío,
na die digter van Nicaragua,
het die pa gesê.
Die seun se oë was swart klippe.
Die seun het niks gesê nie,
en my gesig deursoek vir poësie,
my oë deursoek vir sy eie oë.
Die seun se oë was swart eilande.
[Vertaal deur Johann de Lange]
