Wordende naak
Johann de Lange
1
Gevonnis sit jy stil & tuur
—
herinnering se wit-&-swart —
by ’n
tafeltjie, twee glase bier
voor
jou, alles helder & apart,
geen
skuim wat oor ’n glasrand stort,
een
sagte Nederlandse dag:
sou
jy op iemand sit & wag?
Regs
van jou ’n skraal man uitgevat
asof
vir ’n bruilof in ’n blink
swaelstertpak,
swart hare plat-
gekam.
Een bier bly ongedrink.
Terwyl
die son al hoër sink
— ’n
vaal swaard bo die sloom kanaal —
paar
vuil duiwe bo ’n katedraal.
Balling
van ’n somerland immer
bewus
van die bibberende pool
— ’n
Stalingrad wat vyandig glimmer —
in
afstand doen reeds vroeg geskool.
Ligtende
iepe ’n nerf op die horison.
Die
stoele se windverbleikte verf
is
deur die skilferende son bederf,
maar
jy sou heelhuids nog opstaan,
jou van
daardie middag losmaak
&
deur ’n paar ervarings gaan:
gedigte
skryf, ’n man versaak,
’n
sterfte of twee deurmaak,
’n
vuurproef in ’n vreemde land.
’n
Spook het Emily Brönte gebrand?
Was
dit die moeite werd, of nie?
Sou
jy dit anders nóú beplan,
of
wag jy soos in ’n kiekie
op
die grys gestalte van ’n man
wat
wel sou opdaag as hy kon,
maar
neergepen tot spookgesig
loop
in elke slaaplose gedig?
Halflyf na die kamera gedraai
glimlag
jy swartogig, uitdagend,
die
stoel teen jou waai,
een
hand half ingedagte
onder
jou hare ingesteek,
son
wat in jou brons glas sak.
Die
ander staan onaangeraak.
Die
dag het omgeswaai, tref jou
uit
’n ander hoek. ’n Skadu val lankuit
oor
die gruis. Dis koeler nou.
Die
man sit by sy eerste bruid;
&
jy sit smeulend waar jy sit
hierdie
verminderende uur wat yk,
vermink,
maar bly, & nooit sal wyk.
(Uit: Wordende
naak, 1990)
