My ma was so verskrik as kwik,
dol soos ’n Disraeli keilhoed
waarbinne ’n gipswit konyn wegkruip.
Sy’t op ’n keer vertel, die mout het gepraat,
ek is nie haar eersgebore seun nie,
daar was seminale sopies.
Sy’t gesê om te verwag
is baie soos om ’n bord van beenporselein
te laat tol op die dunste steel binne jou.
Breekskade is onvermydelik.
Dit is ’n kwessie van watter stuk
ongeskonde gaan val om al in die rondte
op die hardehoutvloer te rol, die rand wat lui
en grens. My suster is ’n wilde vuurproef,
’n ambagsman se veelkleurige bord
steeds aan’t tol. Ek is ’n wit kantien-
piering, gereed om getaan te word met tee
wat mors. ’n Bakhand vir stortsels.
(Vertaal
deur Johann de Lange)