My Oumagrootjie het ’n tyd herroep
toe sy as skoolmeisie geskryf het op leie
en met ’n eenvoudige vee van ’n klam lap
het beskawings geval, tale tot stof geword.
Die dak van haar laaste huis was ’n lesuur vol
van leie, goue medaljes van ligeen,
mos soos sybokhaar, en die eindelose reën
jaar na jaar wat herinnerings uitgewis het.
[Vertaal deur Johann de Lange]