Gregory Orr
Ek het die voordeur toe hoor gaan
en deur die ruit my pa
oor die maanverligte gras sien loop
en óp met die pad na die boord.
En meteens was ek by hom
my hand met handskoen wat aan syne klou,
en Pieter, my broer, sy gestorwe seun,
het sy ander hand vasgehou.
Ons manier van loop
was 'n volgehoue soort verdriet.
Koue Novembernag;
al verder weg het ons geloop
oor die verlate paaie
sonder om ooit terug te draai
na die warm huis so helder verlig
met onuitspreeklike smart.
[Vertaal deur Johann de Lange]
Gregory Orr