Sonnet
Oscar Wilde
By die hoor van die Dies Irae in die Sistynse Kapel
Nee, Heer, nie só nie! Wit lelies in die lente,
droewe olyfboorde, of 'n
silwerborsduif,
leer my duideliker van u lewe en
liefde
as vlamverskrikking en donderweer.
Die purper druif bring meer herinneringe aan U:
'n voël teen die aand op pad na sy
nes
vertel my van Een wat nêrens
rusplek had:
ek dink dis van U dat die mossies sing.
Kom liewers op 'n najaarsmiddag
wanneer rooi en bruin hulle inbrand
op die blare.
En die veld weerklink van die
mossies se lied;
kom wanneer die skitterende volheid van die maan
afkyk op die rye goue gerwe,
en haal in U oes: ons het lank
gewag.
Sonnet
Oscar Wilde
Geskryf in Heilige Week te Genoa
Ek dwaal in Scoglietto in die groen skuilplaas,
die lemoene op elke oorhangende tak
brand soos helder lampe van goud om
die dag te beskaam;
'n veronruste voël met fladderende vlerke en snel van poot
versneeu al die bloeisels; aan my voete
lê die silwer mane van die bleek
narsings:
en die kromnekgolwe wat die
saffierblou baai bestryk
lag in die son, en die lewe lyk baie goed.
Buitekant gaan die jong seun-priester singend verby,
“Jesus die seun van Maria is dood,
O kom en vul sy graf met blomme.”
A, God! A, God! daardie kosbare Helleense ure
het alle herinnering aan U bitter
pyn uitgewis,
Die Kruis, die Kroon, die Soldate,
die Spies.
Impression
du Matin
Oscar Wilde
Die Teemsrivier se blou en goud
gaan oor in 'n spel van grys:
'n bark met okerkleurige hooi
kom los van die kaai: en ysig en koud
kruip 'n geel newel oor
die brûe, tot die mure van die
huise
soos skaduwees lyk en Sint Paul
soos 'n bel verrys oor die stad.
Dan skielik klink die geklaag
van ontwaking; die strate beroer
deur boerewaens: en 'n voël
vlieg na die glinsterende dakke en sing.
Maar een bleek vrou, gans alleen
met die daglig wat haar asvaal hare
soen,
slenter onder die
gaslamp-geflikker,
met lippe soos vlamme en 'n hart van steen.
Les
Silhouettes
Oscar Wilde
Die see is gevlek met stroke grys,
die dowwe dooie wind is vals,
en soos 'n verwelkte blaar skeer
maan
sy pad oor die onstuimige baai.
Duidelik geëts op die beenwit sand
die swart boot: 'n seun-matroos
klim aan boord in onverstoorbare
vreugde
met laggende gesig en glimmende hand.
En bo-oor alles die geskreeu van
wulpe,
waar deur die gedempte
hoogland-gras
die jong bruinkeel-maaiers gaan,
soos silhoeëtte teen die lig.
Santa Decca
Oscar Wilde
Die Gode is dood: nie langer bring ons
na die grysoog Pallas krone van
olyf!
Demeter se kind kry nie langer tiendes van die gerwe nie
en teen die noen sing ongeërg die
herders
want Pan is dood, en al die uitgelatenheid
by geheime kolle en skelm hoekies
is verby:
Jong Hylas soek die waterbronne nie
meer;
Groot Pan is dood, en Maria se seun is koning.
En tog – miskien in dié see-beswymde eiland,
kouend aan die bitter vrug van
herinnering
lê 'n God versteek in die asfodel.
A, liefde! ás dit bestaan, sal dit gepas wees
om sy woede te ontvlug: nee, maar
kyk,
die blare roer: laat ons 'n wyle
wag.
Endumion
Oscar Wilde
(Vir Musiek)
Die appelboord hang swaar met goud,
en voëls is luid in Arkadiá,
die skaap lê blêrend in die kraal,
die wildebok glip oor die vlak,
net gister nog het hy vertel
hy kom verseker terug na my.
O styg nou maan! O dame skoon!
wees jy my lief se wagter,
jy moet erken jy ken hom goed
want hy’s geskoei in purper,
jy moet erken jy ken hom goed,
hy dra die mikstok van 'n wagter
en hy is sag soos welke duif,
en bruin gekrul sy hare.
Die tortel het nou opgehou
om haar persvoet-maat te roep,
die grys wolf pruil al om die stal,
die lelieliedjie sluimer
diep in die lelieklok en kyk
die donkerblou heuwels het
versomber.
O verrese maan! O heilige maan!
Staan op die top van Helice,
en as jy dalk my liefling sien,
A! as jy sy purper skoene sien,
sy haselneut-staf, die bruin van sy hare,
die bokvel geplooi oor sy arm,
vertel hom dat ek hierso wag
waar rietlig glimmer op die plaas.
Die vallende dou is koud en skerp,
en voëlsang verstom in Arkadiá,
die bosgodjies het die heuwel verlaat,
selfs die moeë daffodil
het sy goue deure gesluit en steeds
kom my geliefde nie terug na my.
Vals maan! Vals maan! O kwynende maan!
Waar is my troue minnaar heen,
waar is die lippe vermiljoen,
die herderstaf, die purper skoen?
Waarom word die pawiljoen versilwer,
waarom die sluier van drywende mis?
A, u het die jong Endumion,
u het die lippe wat gekus moet
word.
Die graf
van Shelley
Oscar Wilde
Soos uitgebrande fakkels by 'n siekbed
staan skraal sipresse om die
songebleikte steen;
hier maak die klein naguil haar
troon
en wys die fyn salamander sy fluwelige kop.
En, waar die gekelkte papawers rooi opvlam,
in die stil kamer van gindse
piramide
skuil sekerlik 'n Ou-Wêreld-Sfinks
in duister,
grimmige wag by die geheime tuin van die dode.
A! goed inderdaad om te rus in baarmoeder
van Aarde, groot moeder van ewige
slaap,
maar beter by verre vir u 'n rustelose graf
in die blou grot van weerklinkende
dieptes,
of waar die hoë skepe stommel in die donker
bo die rotse van 'n golfgeteisterde
afgrond.
Requiescat
Oscar Wilde
Tree liggies, sy is naby
onder die sneeu,
praat saggies, sy kan hoor
hoe die gousblom groei.
Haar blink goue hare
het met die jare verdof:
sy wat jonk en mooi was
het verpulwer tot stof.
Soos 'n lelie, wit soos sneeu,
het sy nouliks geweet
sy was 'n vrou,
so stil was haar gang.
Kisplank, suiwer steen,
lê op haar bors;
ek kasty slegs my hart:
hier rus sy nou.
Vrede, vrede, niks kan sy meer hoor nie,
lier of sonnet,
heel my lewe is hier begrawe,
hóóp grond daarop.
