Onderhoude
▼
Sunday, October 30, 2011
C. S. Lewis - Raad aan jong skrywers
In een van die briewe opgeneem in C. S. Lewis' Letters to Children gee Lewis vyf riglyne aan sy jong lesers, maar dis raad wat énige skrywer gerus ter harte kan neem. Dit herinner my ook aan advies wat Hennie Aucamp iewers gee & wat my altyd bygebly het: laat helder denke altyd jou styl rig.
1. Always try to use the language so as to make quite clear what you mean and make sure your sentence couldn’t mean anything else.
2. Always prefer the plain direct word to the long, vague one. Don’t implement promises, but keep them.
3. Never use abstract nouns when concrete ones will do. If you mean “More people died” don’t say “Mortality rose.”
4. In writing. Don’t use adjectives which merely tell us how you want us to feel about the thing you are describing. I mean, instead of telling us a thing was “terrible,” describe it so that we’ll be terrified. Don’t say it was “delightful”; make us say “delightful” when we’ve read the description. You see, all those words (horrifying, wonderful, hideous, exquisite) are only like saying to your readers “Please will you do my job for me.”
5. Don’t use words too big for the subject. Don’t say “infinitely” when you mean “very”; otherwise you’ll have no word left when you want to talk about something really infinite.
Lyle Dorsett and Marjorie Lamp Mead (Samest.). 1996. C. S. Lewis’ Letters to Children. Scribner.
Saturday, October 22, 2011
Conrad Aiken - Preludes vir Memnon: LVI
Preludes vir Memnon
Conrad Aiken
LVI
Rimbaud & Verlaine,
’n kosbare digterspaar,
Beide geniaal (maar
wat is genialiteit?) speel
Skaak op ’n
marmertafel by ’n herberg
Met kastaiingbloeisels
wat val in blonde bier
& op hulle hare
en tussen die ridder & biskop –
Geblokte sonlig
tussen hulle op die skaakbord
Vlieswolke in die
hemel, & ’n gejil van musiek
Ingewaai van die
leerbeslane deur van Sint Sulpice –
Bespreek, tussen
skuiwe, jambe & spondee
Anakoloet & die
oop vokaal
God die groot pou
met sy pou-engele
& sy aanhanklike
poue die blink sterre:
Ontken ook die
noodlot soos Plato dit verkies het,
Of Sofokles, wat
gehaat & bewonder het,
Of Sokrates, wat
bemin het & geamuseerd was:
Verlaine sit sy
pion neer op ’n blaar
& sluit sy lang
oë, wat oneerlik was,
& sê “Rimbaud,
daar is net een ding om te doen:
Ons moet retoriek
vat & sy nek omdraai!...”
Rimbaud dink ernstig
na, skuif sy Koningin;
& vat homself
dan weg na Timboektoe
& Verlaine
dood, – met al sy jaspis & ligperse;
& Rimbaud dood
in Marseilles met ’n visie,
Sy been geamputeer,
soos eens vantevore sy hart;
& alles
gerapporteer deur ’n latere lakei,
Wie se deug sy laksheid
met tyd was.
Laat ons die aand
beskryf soos dit is: –
Die sterre geneë in
die hemel soos hulle is:
Verlaine &
Shakespeare verrot, waar hulle vrot,
Rimbaud onthou,
& te gou al weer vergeet;
Orde in alle dinge,
logika in die donker;
Orde in die
atoom & die vonk;
Tyd in die hart
& volgorde in die brein –
Hulle wat Rimbaud
vernietig & Verlaine bedrieg het.
& laat ons
godheid aan die nek beetkry –
En dit verwurg,
& daarmee saam, retoriek.
[Vertaal deur Johann de Lange]